September 22, 2013

Apresiasi.

"Terima kasih bebanyak sebab sudi kawan dengan anak makcik, anak makcik ni tak ada orang nak kawan dengan dia. Terima kasih."

Itu kata mak kawan aku, kepada aku.

Rasa macam nak suruh dia ulang lagi sekali.

Terkedu.
Terkejut.
Terkentut.

EH?!

Rasa macam baru lepas diberi penghargaan yang sangat tinggi walaupun hakikatnya cuma ucapan terima kasih. Terharu beb.. *sedut hingus*

Dari situ, aku mula belajar hargai orang. Setiap orang yang langkah masuk dalam hidup aku, aku terima dengan hati terbuka. Walau kadangkala ada yang minta mukanya ditepek seterika. Tak apa, masih aku terima. Bila fikir balik, aku dulunya memang kejam juga lah. Orang nak kawan dengan aku, aku kawan sebulan dua lepastu macam kena sumpah, macam batu jumpa batu. Tak bercakap. Ego aku tinggi, nak biar orang je yang tegur aku dulu. Kalau tak tegur, memang sampai kiamat la tak berkomunikasi. Paling paling pun, aku lemparkan senyuman aku yang orang kata 'sombong' ni. Sedih betul. Muka aku yang comel ni kau kata sombong?! Sampainya hati, ish ish ish.

Sekarang kan, rasa macam nak peluk cium sekor sekor yang pernah buat aku senyum sebab dorang baik sangat sangat sangat dengan aku walaupun aku jahat dengan dorang. Hehe. Kalau mampu taip nama sorang sorang, lama dah type. Tapi nanti aku kelihatan seperti lembu (takde kena mengena pun sebenarnya), sebab aku je yang syok sendiri nak hargai dorang, padahal dorang kisah apa.

Baru baru ni, ada yang cuba nak buat aku ada mood balik time aku tengah stress sebab benda kecil. Hahahahahah, kelakar! Ada yang nak bagi coklat, ada yang borak pasal benda benda mengarut (kononnya nak buat aku lupa stress), ada yang bagi video lawak, ada yang bagi tips supaya jangan stress dan segala bagailah. Mula mula, memang lawak. Sebab macam tak faham, kenapa semangat sangat nak gembirakan aku, aku pun tak tahu hahahah. Tapi bila fikir balik, memang patut aku rasa bersyukur sebab ada orang yang ambil kisah pasal aku hehehehe.

Tenkiu bebi *cium kiri kanan*

Oh, baidewei.. (sambung cerita lain sebab rasa post ni macam pendek semacam)

Aku rasa orang yang kita kenal bertahun tahun, belum tentu akan faham kita macamana orang yang kita baru kenal 5 minit lepas faham kita. Kan.. ?

Yes, yang dah kenal bertahun tahun memang kenal aku. Memang tahu perangai aku, makanan kegemaran aku, cara aku tidur, cara aku bercakap, cara aku berak dan juga intonasi kentut aku. Semua mereka tahu. Tapi, bila cerita pasal masalah.. belum tentu dorang boleh faham sepenuhnya. Bila cerita dekat orang yang aku baru kenal 5 minit lepas, peh. Macam cerita dekat mesin penyelesaian masalah. Walaupun mesin tu tak wujud pun sebenarnya, ah apa apa je lah.

Bukan aku tak hargai kawan lama, cuma.. tak semestinya dia kawan lagi lama, dia sorang je yang faham, yang kenal, yang tahu hal hal sulit aku. Orang yang kenal aku orang lain, orang yang faham aku orang lain, orang yang tahu hal hal sulit aku juga, orang yang lain. So, jangan lah terasa kalau aku cakap macamni. Kawan tetap kawan tau! Muah.

Kepala aku dah ketandusan idea, jadi..

♫ Beeeerakhirrrrr sudaaaaah, pencarian cintakuuu  *tetiba*

Hehehe, okay bye! :p

Lots of love,
          Arisa Khalid